درین وادی چسان آرام باشدکارونها را

که همدوشی ست با ریگ روان سنگ نشانها را

چه دل بندد دل آگاه بر معمورهٔ امکان

که فرصت گردش چشمی ست دورآسمانها را

ز موج بحرکم سامانی عالم تماشاکن

که تیر بی پر از آه حباب است این کمانها را

جگر خون مگر بر اعتبار دل بیفزاید

که قیمت نیست غیراز خونبها یاقوت کانها را

به تدبیراز غم کونین ممکن نیست وارستن

مگرسوزد فراموشی متاع این دکانها را

علاج پیچ وتاب حرص نتوان یافتن ورنه

به جوش آورده فکر حاجت ما بحر وکانها را

به یک پرواز خاکستر شدیم از شعلهٔ غیرت

سلام توتیای ماست چشم آشیانها را

به بال وبر دهد پرواز مرغان رنج بیتابی

تپیدن بیش نبود حاصل ازگفتن زبانها را

چو رنگ رفته ، یاد آشیان سودی نمی بخشد

درین وادی که برگشتن نمی باشد عنانها را

گرانی کی کشد پای طلب در وادی شوقت

که جسم اینجا سبکروحی کند تعلیم جانهارا

من وعرض نیاز، ازعزت و خواری چه می پرسی

که نقش سجده بیش از صدر خواهد آستانهارا

چنین کزکلک ما رنگ معانی می چکد بیدل

توان گفتن رگ ابر بهار این ناودانها را